In
nogal wat huwelijkse voorwaarden is door partners een clausule opgenomen dat
zij over een weer afstand doen van aanspraken op partneralimentatie als het
huwelijk eindigt door echtscheiding. Dergelijke clausules zijn normaal
gesproken nietig. De wet biedt weliswaar de mogelijkheid af te zien van een
uitkering voor levensonderhoud, maar dat geldt alleen voor overeenkomsten
tussen partners die zij tijdens hun huwelijk zijn aangegaan met het oog op hun
aankomende echtscheiding.
Onder
omstandigheden biedt de wet wel ruimte om ondanks de nietigheid te omzeilen.
Dat kan dan alleen op grond van maatstaven van redelijkheid en billijkheid. Dat
is ook nog eens slechts bij hoge uitzondering succesvol, rechters zijn hier
uiterst terughoudend in. Het hangt vooral af van wat partijen bij het aangaan
van de huwelijkse voorwaarden als bedoeling hadden en of er sprake was van
volledige financiële onafhankelijkheid van beide partijen, dat dit bij
scheiding nog steeds zo is en als er geen kinderen uit de relatie zijn geboren.
Als ten tijde van de echtscheiding sprake is van financiële afhankelijkheid is
het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar dat
dergelijke clausules ten uitvoer worden gelegd en heeft een beroep op
nietigheid van de clausule succes.
Wilt
u meer weten over de houdbaarheid van clausules in huwelijkse voorwaarden? Bel
ons voor het maken van een afspraak.